2007-жылдын жазы. Буйрук ушул экен, Ат-Башыга барып калдым. Дал акыркы коңгуроо күнү экен. Мен төрөлгөн үйдү таппай койдук. Мектептин заңгыраган спорт залында окуучулар ыр айтып, мугалимдер желим гүлдөрдү кучактап отурушуптур. Ал эми эшиктин алдында чачын кырдырган, кара костюмчан, кара көз айнекчен кишилер тескери карап, баары эле чөнтөк телефондон сүйлөшүп жатышат. Булар кимдер десем, "бүтүрүүчүлөрдүн ата-энелери, кээ бирлери Бишкектен келген" дешти. Эл оозунда элек жок, мурда бүтүп кеткен, азыр чоң кызматтарда иштеген, же бизнесмен болгон ат-башылыктар биринчи мугалимдерине үй, машина белек бериптир, аларды "мен окуткам" деп мугалимдер талашып жатышат деп эле дуулдаган сөздөр. Кечинде баарын "Дордой Плаза" соода борборунун алдындагы ресторанга киргизип, таң атканча майрамдатышты деп уктум. Музыкалык окуу жайдын алдында комуз ойноп отурган кыздарды көрдүм. Айылдан чыгып, чет жактагы туугандарыбыздыкына барып, шырдак жасаган эжемди сүрөткө тартып кайттым. Салымбеков салдырган мечитке кирсем, арабча сөздөрдү аралаштырып, түшүнүксүз сүйлөгөн бирөө аркаман ээрчип, аялдар отура турган арткы бөлмөгө да бура бастырбай койгонунан, кетип калдым...
